Mijn telefoon ging. “Dokter, ik heb een hele mooie tijgerkat en die wordt kaal! Op uw website Dierennieuws.nl beschrijft u precies hetzelfde geval. Mijn dierenarts weet het niet en de huisarts ook niet. Kan ik nu naar u toekomen met mijn kat én mijn vrouw, want die heeft ook jeuk?” Ik hoorde een onvervalst Utrechts accent en inderdaad stond zijn huis ‘onder de rook van de Dom’. Ik hield het wat af, bijna 100 km rijden naar mijn praktijk bij Arnhem voor een kat met jeuk vond ik wat overdreven. Maar afweren had een
averechts effect op deze hulpzoekende eigenaar.
Ik wierp de Faculteit Diergeneeskunde als mogelijkheid in de strijd, maar kreeg als antwoord dat daar alles veel te lang duurde en zijn vrouw had nu ook rode plekjes. “Straks is ook mijn dochter ziek en dan moet mijn dure raskat het huis uit van de vrouw. We hebben al weer een afspraak met de huisarts vanmiddag, maar die heeft er ook al uitgebreid naar gekeken. Dus daarom kom ik nu naar u toe!”Anderhalf uur later vulde het hele gezin mijn behandelkamer in het Gelderse Doornenburg, waar ik normaal cavia’s of schildpadden behandel of een slang opereer! Deze exotische kat met pantervlekken was inderdaad kaal aan de flanken en op het kruis, met allemaal kleine, zeer jeukerige korstjes. De eigen dierenarts had voedselallergie gemompeld, de wonderprik gegeven tegen kaalheid en jeuk en een dieetje, maar na een paar dagen succes sloeg de jeuk nog harder toe.
Gelukkig had ik even de tijd gehad om mijn eigen schrijfsels op internet te bestuderen en inderdaad, een mijtinfectie in de huid leek de oorzaak. Een diep huidafkrabsel om deze mijt aan te tonen was alleen onder narcose mogelijk bij deze kat en paste niet in mijn tijdsschema, maar ook niet in die van de eigenaar. Die moest nog met zijn vrouw naar de dokter in Utrecht diezelfde middag. Ook de zogenaamde plakbandtest gaf helaas geen mijt. De plekken aan de hals en op de buik van de eigenaresse leken als twee druppels water op de plaatjes in het katten-dermatologieboek van de Cheyletiella parasitovorax-mijt. Mijn behandeling was volgens de ‘Huidatlas voor Katten’ een injectie ivermectine en het advies om deze bij hun eigen dierenarts na 14 en 28 dagen te laten herhalen. De Utrechtse collega meteen gebeld met mijn behandelplan, zodat hij de behandeling kon afmaken. En een kopie gemaakt van het artikel uit het dermatologieboek voor de behandelende huisarts. Iedereen was weer gelukkig, althans ik wel, want ik kon weer verder met mijn geplande afspraken en altijd aanwezige deadlines!
Twee maanden later ging mijn mobiele telefoon met weer met dezelfde eigenaar, die ik onmiddellijk herkende aan zijn plat Utrechtse accent: “Het ging de eerste drie weken prima met mijn kat! Jeuk weg, kale plekken weg en het haar kwam weer helemaal terug. En bij mijn vrouw verdwenen de rode plekken binnen een week. Maar mijn dierenarts gaf mij na 14 dagen dure druppeltjes in de nek. Hij wilde geen ‘paardenmiddel’ geven aan mijn exotische kat, zoals u gedaan had. Er werd zelfs wat gelachen in de praktijk om uw behandeling, maar die hielp wel … Kan ik weer even naar u toekomen? Ik laat mijn vrouw deze keer maar thuis.”